Tijd voor een nieuw verhaal, inmiddels is het hier in Amerika vroeg in de avond. Terwijl Jan geniet van een ijskoude Corona, weet ik tijd te vinden om jullie hopelijk te verblijden met onze nieuwe avonturen. En ja, we zijn van de cliffhangers, anders verliezen we natuurlijk onze trouwe lezers. We vinden het zelf erg fijn om onze ervaringen en verhalen op te schrijven. We merken dat we zoveel dingen meemaken, het is teveel om op te noemen en als je het niet meteen vastlegt, gaan details verloren en verzand je in algemene verhalen over steden die je overal in reisboeken kunt vinden. Dit is een herinnering voor altijd, het kost soms wat tijd, maar dan heb je ook wat.

Ik (Clau) verplaats me weer even naar maandagochtend 16 juli, de dag waarop we Monterey in zouden ruilen voor een andere kustplaats, namelijk Santa Barbara. Maar voordat dat zover was, stond er nog iets heel leuks op de planning. We gaan walvissen spotten op een boot, iets wat Jan al heel lang wilde doen. Dat was dan ook een van de eerste activiteiten die we planden toen we bepaalden dat onze roadtrip langs Monterey zou komen.

We worden weer redelijk op tijd wakker in het enorme bed. Jan vindt dat we thuis toch maar niet zo'n groot bed willen, hij is me 's nachts meerdere keren kwijt en vindt dat niet zo gezellig. Daar heeft hij een punt. We worden wakker en kijken direct uit over zee, waar meeuwen voorbij vliegen en waar het zo rustgevend is dat ik hier zou willen blijven. De geur van de kust, van verse vis, van vrijheid. Dat doet iets met ons. Het is bovendien goed voor mijn astma, ik merk dat ik hier meer zuurstof heb. Gisteren was een onvergetelijke en romantische dag, ik heb er echt van genoten.

We pakken onze spullen in, nemen een douche en checken uit in het luxe hotel. De reistassen mogen we gelukkig daar 'parkeren' tijdens onze boottocht. Wat fijn! We lopen naar buiten en gaan op zoek naar een ontbijtje (toch raar, in de meest dure en luxe hotels is er geen wifi en geen ontbijt). We vinden een leuk tentje en nemen onze voedingswaren mee naar buiten, om ze heerlijk op het strand op te eten.

Terwijl we eten komen we tot de conclusie dat we het niet meer gaan redden, de boottocht van 10.00 uur. Dan maar rustig bij het hotel vertoeven en een blog schrijven. Met dit uitzicht is het geen straf om hier te wachten (en nee schatje, dit keer heb ik het niet over jou maar over het strand ;)). Om 11.10 uur vertrekken we, we gaan eerst pinnen en daarna willen we naar de boot lopen. Helaas zijn de goden ons vandaag wat minder goed gezind. We vinden aan Cannery Row (de hoofdstraat) een ATM, waar we voor twee dagen willen pinnen. We tikken het bedrag van $ 480 in en lachen de mensen die voor ons stonden nog uit, hoe kan het toch dat zij er zo lang over deden? Dan verschijnt er uit een grijze klep een briefje, het bewijs dat er een bepaald bedrag is uitgegeven. Helaas klopt dat niet helemaal met de werkelijkheid: er is nog geen dollar uitgekomen! Direct daarna springt het scherm van de pinautomaat op 'out of order'. Staan we dan, als twee buitenlanders. Het nummer dat op de automaat vermeld staat is onze enige houvast. We bellen het  nummer meerdere malen, tevergeefs. Een oneindig keuzemenu laat ons steeds stranden, waardoor we niets anders kunnen doen dan teruggaan naar het hotel. Een aardige concierge helpt ons, ze belt zelfs naar de Union Bank. Een van de medewerkers daar vertelt ons dat we ING moeten bellen, zij kunnen ons helpen. Ondertussen check ik Internetbankieren, waarop staat dat er degelijk een flink bedrag is gepind aan Cannery Row in Monterey.

Het lijkt ons niet meer zo slim om de boottocht te gaan doen, helemaal niet nu blijkt dat we eerst langs de bank moeten en we daarna (rond 13.00 uur) nog ruim vier uur moeten rijden naar onze volgende bestemming. Ik vind het erg voor mijn lieve Jan, hij heeft zich hier zo lang op verheugd! De teleurstelling is te zien, maar hij weet zich snel te herpakken. Doorgaan en we zien wel of dat geld terugkomt. Hier gaan we onze dag niet door laten verpesten.

Inmiddels weten we van de ING dat het waarschijnlijk wordt teruggestort, omdat er nu nog een sterretje voor het bedrag staat. Daar hopen we dan maar op. De rit naar Santa Barbara leidt ons langs de kust, heerlijk. Onderweg zien we langs de weg mensen die een hond uitlaten. Wanneer we goed kijken, blijkt het geen hond maar een jong hertje te zijn! Alles kan hier, dat wordt maar weer eens duidelijk. We tanken en Jan krijgt weer veel opmerkingen over zijn shirt van Eleven Paris, waar Obama te zien is met een getekend snorretje.

De temperatuur is goed, we zijn flink verbrand als we bij het hotel arriveren. Leuk hotelletje, ziet er schattig uit maar is redelijk aan de prijs. Later blijkt waarom: we zitten heel centraal in Santa Barbara, bijna aan het mooie strand en op loopafstand van het gezellige centrum.

Het is al rond 18.30 uur, we frissen ons daarom wat op en wandelen naar het strand en naar de grote pier. Wat mooi! We zien links van ons een zeeleeuw zwemmen, wat bijzonder. Jan is gefascineerd, onze dierenvriend is nu al helemaal in zijn nopjes. Je ziet overal om je heen pelikanen, zeemeeuwen en andere interessante dieren. Ongelofelijk hoe pelikanen op hun prooi afgaan, in een hoek van 90 graden duiken ze naar beneden. We spreken een visser, en vragen hem waar hij op aast. HAAIEN? Ja dus. Dat betekent meteen dat we hier niet gaan zwemmen.

We genieten van het uitzicht en van de ondergaande zon en lopen daarna naar een eettentje. We eten wat en dan is het alweer redelijk laat. Tijd om terug naar ons hotel te gaan! Daar drinken we de rest van de fles rode wijn leeg, jammer dat 'ie op is!

In het volgende verhaal lees je meer over onze nieuwe fietsavonturen in Santa Barbara, de beachcruisers die ze hier hebben zijn ideaal! Geen auto meer nodig.

Wij gaan nu heerlijk naar het strand, naar de pier en genieten van een lekker wijntje/biertje en een goede maaltijd. Ze hebben hier verse kreeft, en ciopino, een soort bouillabaise. Die heb ik in Monterey op, een van de lekkerste gerechten die ik ooit gegeten heb. Nu al zin in!

Het is hier geweldig, en stiekem beseffen we ons dat we vrijdag al naar huis gaan. We zijn ontzettend blij om onze lieve ouders, broers, zussen, familie en vrienden allemaal weer te zien (en Charlie, eindelijk!). Toch genieten we nog even van de gave dingen die we hier nog mee gaan maken - zoals het interactieve programma met dolfijnen in San Diego. En Nic, sorry dat we je daarmee jaloers maken. Jij gaat dit ook ooit nog doen!

Heel veel liefs, we love you en tot zondag!

JC van Loon!