Na een aantal dagen in de drukke steden doken we vandaag terug de natuur in. Al begon de dag al met een tegenvaller, omdat Yosemite nog op ruim 4 uur afstand bleek te liggen. We begrepen al snel waarom. Om in Yosemite park te komen moet Je een 40 mijl omhoog rijden in steile bochten die je steeds hoger brengen in een natuurgebied. Het grote nadeel voor Clau: geen stoep,hekje of vangrail en hele diepe ravijnen! Vanwege de vele bochten doe je ongeveer 2 uur over dit stuk. Het helptook niet als iemand vol angst in iedere bocht in je oor schreeuwt dat je te hard rijdt :) Onderweg stopten we nog even bij McDonalds om even te kunnen facetimen met het thuisfront. Blijft geweldig en mijn ouders bleken ook een prima vakantie te hebben in Italië! Ik wist trouwens niet dat ze zulke heerlijke smoothies hadden bij de Mac, vooral die met ananas! Een welkome verfrissing aangezien het op de weg naar Yosemite een kleine 50 graden was. Onderweg valt steeds meer op hoeveel autobanden en dode dieren er letterlijk net naast de weg liggen. Het kan niet anders dan dat dit nooit wordt opgeruimd, of er zijn dagelijks tientallen mensen met klapbanden op deze stukken. Een opsomming van dode dieren: een eland, meerdere hertjes, vosje, wasbeer, stinkdier, hond, kat en eekhoorntjes zijn zo de eerste die ik me kan bedenken. Heel zielig en iedereen laat ze gewoon liggen. Eenmaal in het park aangekomen worden de kronkelwegen nog erger. Je rijdt langs de witte lijn op een smalle weg en de ravijnen zijn letterlijk honderden meters recht naar beneden! Dit geeft wel geweldige uitzichten over bergen en heel veel groen. Als we in de village aankomen doen we een eerste wandeling tot aan een prachtige waterval van een hoge berg. De natuurpracht hier omheen bestaat uit enorme bomen, riviertjes en struiken die een bosgebied creëren waarin je op iedere meter wel een foto wil nemen. We moeten echter nog een stukje verder rijden om echt in de mooiste gebieden te komen. Als we aan een wandeling beginnen in het diepste punt van het park komen we al snel bij een rivier met enorme rotsen overal. De rivier blijkt te worden veroorzaakt door een gigantische waterval van een enorme berg. We klimmen van een paar rotsen en gaan met onze voeten in het heerlijke frisse water zitten. Echt genieten daar en de natuur is prachtig. Tot onze verbazing zien we mensen helemaal over de rotsen naar boven klimmen tot aan de waterval. Is dat veilig? Na een korte aarzeling laten we ons dit niet ontnemen en beginnen aan de klim. Ik voorop om Clau wat te kunnen ondersteunen maar ze blijkt behoorlijk dapper en krachtig, that's my wife! Boven aangekomen sta je daar, bij de wand waar de waterval langsaf loopt, bij een middenpoel die in de hoek doorloopt tot een verdere waterval en rivier. Om je heen is overal schitterende natuur en bergwanden met veel groen, en de rust die hier heerst is heerlijk. Er zijn namelijk maar weinig mensen die helemaal tot boven doorgaan. Terwijl ik hier sta, in dit oogstrelende gebied, word ik overvallen door een gevoel van dankbaarheid. Dat je dit allemaal mag meemaken is geweldig, en ik zou het zo graag aan iedereen willen laten zien! Ik besluit dit uitzicht dan ook te filmen voor het thuisfront, maar wat zou het geweldig zijn om hier ooit met je familie en vrienden terug te komen. We staan hier dan ook een ruim half uur glazig rond te kijken. Onvergetelijk! Tegen de tijd dat we terug komen zien we nog wat prachtige open velden waar herten in het wild rondlopen en prachtige vogels vliegen. Deze vogels zijn gewoon antraciet grijs met felblauw, prachtig! Helaas zijn we niet bevoorrecht om een beer of bergleeuw te mogen spotten, maar het gevoel te weten dat ze om de hoek kunnen zitten doet toch iets met je. Je hoopt er gewoon op, hoe gevaarlijk het ook kan zijn. Uiteindelijk blijven we te lang hangen, zo zou blijken. We moesten namelijk nog terug rijden, en het bleek half 9 te zijn. We zien tijdens de rit een adembenemende zonsondergang achter de bergen, maar dit betekent slecht nieuws; we moeten door een aardedonker bos zeer steile wegen omhoog en naar beneden over een smalle strook rijden langs een heel diep ravijn met tegenliggers die gewoon weigeren groot licht af te zetten terwijl je in een haarspeldbocht naar beneden rijdt. Ik hoef niet uit te leggen dat Clau de hele rit, met twee handen krampachtig aan het dashboard geklemd, heeft zitten schreeuwen van angst! Onderweg rijden we nog bijna een hert aan terwijl we ook borden tegenkomen van plaatsen waar beren zijn doodgereden. Na de dodemansrit komen we aan in het pittoreske (lees: dode en verschrikkelijk donkere) Oakhurst aan. Hier hadden we gelukkig een hotel voor 170 dollar geboekt dat een 9,1 scoorde op bookings.com. Daar zouden we heerlijk kunnen bijkomen van de indrukwekkende dag. De gps bleek het hotel al nauwelijks te kunnen vinden. We moesten uiteindelijk van de slecht verlichte weg af, een stuk naar beneden over een landweggetje, om vervolgens een aardedonkere inrit in te rijden midden tussen een wijnveld. Het gehele complex was niet verlicht, op enkele lampjes voor de voordeuren van de 8 losse kamertjes na. Het leek op een motelletje waar je nog niet dood gevonden wil worden. De receptie? Gesloten! De bar? Gesloten! Op de deur van de receptie hing een briefje dat de sleutel in de brievenbus lag. Inderdaad, een envelop met Klijn erop. We openden de deur en samen liepen we naar binnen, Clau durfde geen millimeter van mijn zijde te gaan. De kleine hotelkamer zag er nogal eng uit en had zonder enige reden een voordeur en een achterdeur (aan het wijnveld) met luxaflex die niet helemaal dicht kon, waardoor je geen idee had of er iemand binnen keek. De ventilator boven het bed? Deed het niet! Dan maar de tv aan. Alleen maar sneeuw en ruis, deed het ook niet! Dit was de druppel, ik bel de eigenaar! De telefoonlijn? Dood! Dan maar met de mobiel. Geen ontvangst! We kropen in het piepende bed, en 2 minuten later begon de koelkast ineens geluid te maken. Dit terwijl de tv nog aan het ruizen was omdat ik hem aan de gang probeerde te krijgen. In de omgeving buiten hoorde je werkelijk allerlei geluiden. Ik keek Clau aan die inmiddels bijna in tranen was. Ok, voordat Paranormal Activity 4 verder zou ontwikkelen nam ik een wijs besluit: wegwezen en heel vlug! Met gierende banden verlieten we het terrein. We zochten een hotel in de buurt, Best Western Plus, altijd goed! Voor 100 dollar kregen we een enorme kamer met 3 sloten, een werkende tv en een zeer vriendelijke nachtportier. Topdeal! Eindelijk konden we rustig gaan slapen. We lieten een enorm boze brief achter in het andere hotel en dit zou ik de volgende morgen even recht gaan zetten. Hoe dat is afgelopen lezen jullie morgen! We hebben veruit de vakantie van ons leven maar beginnen familie, vrienden en Charlie ook erg te missen! Leuk dat we met veel mensen toch contact kunnen hebben via sms, whats app en FaceTime! Love you all! JC