Excuses voor ons late verhaal, nu hebben jullie twee blogs tegelijkertijd van ons tegoed. Gisteren vertrokken we al om 7.00 uur vanuit Williams richting Bryce Canyon. Dat betekende dat we van Arizona naar Utah zouden rijden, met weer een uur tijdverschil. De rit zou - zonder stops - zes uur duren, dus we waren voorbereid op een lange tocht. Wat niemand ons verteld had, was dat deze rit zo indrukwekkend zou zijn. Met het dak van onze fijne auto open en de muziek luid, gingen we een nieuw avontuur tegemoet. Het ene prachtige landschap werd opgevolgd door een geheel ander schilderachtig uitzicht. Werkelijk om de tien minuten veranderden de rotsen in weidse, groene gebieden en daarna waren daar weer de canyons, woestijnlandschappen en zelfs een enorm meer, midden in de woestijn. Het was geen oase, maar bleek Lake Powell te zijn. De temperatuurverschillen zijn hier net zo opvallend als het verschil in landschap. Temperaturen varieerden tussen 58 en 102 graden F. Dat betekent verschillen tussen de 20 en bijna 45 graden. De warme gebieden bezorgden ons weer verbrande schouders en gezichten... Nooit gedacht dat een rit van zes uur zou voorbij kon vliegen. Soms voel je je zo vrij, dat gevoel is heel moeilijk te beschrijven. Zoals we daar rijden, met de zon in ons gezicht, mijn man naast me in de auto, mooie muziek en de prachtige natuur... Dan voel ik me zo intens gelukkig. Na een goede lunch in een verlaten stadje in Utah, vervolgden we onze weg richting de bergen, waar Bryce canyon city gevestigd is... We arriveerden rond 16.00 uur in een regenachtig gebied. Een welkome afwisseling voor de plaatselijke bevolking, door de extreme droogte zijn al veel prachtige gebieden in vlammen opgegaan. Ons hotel was erg mooi, met mooie grote kamers en heerlijke bedden. We bezochten het stadje en wilden een museum met 900 dieren bezoeken, maar dat bleken opgezette dieren te zijn. Voor ons reden genoeg om meteen weer om te draaien. Overigens, tijdens onze rit zagen we veel dode hertjes, vosjes en andere beesten. Zo zielig! Toen we op de kamer nog even tv keken zagen we iets heel opmerkelijks. Een vrouw in de reclame zei dat ze zo blij was dat haar hoofdpijn voorbij was dankzij een medicijn. Aan het eind van de commercial komt een hele rits met mogelijke bijwerkingen. Bovendien vertelden ze dat wanneer je zelfmoordneigingen kreeg, je het gebruik moest staken en contact op moest nemen met je huisarts??? Only in America zullen we maar zeggen. Dit soort reclames hoor je voortdurend, samen met plastische chirurgie en fastfood. Jammer dat zo'n prachtig land zo'n zieke cultuur heeft opgebouwd! S'avonds aten we in het enige restaurant in Bryce canyon city zelf, waardoor we zelfs in de rij moesten wachten op een tafeltje! We kregen een apparaatje mee dat heel hard begon te piepen als er een tafeltje vrij was waardoor we toch nog wat rond konden lopen in de winkeltjes. Heel grappig! Het eten was lekker maar de mashed potatoes and gravy vielen wel heel zwaar bij mij (Jan). N.a.v. Een aantal vragen en opmerkingen: Claudia en ik schrijven deze blog om en om of samen, dus je weet nooit wie wat heeft geschreven haha...deal with it! De volgende ochtend zouden we vroeg vertrekken richting Bryce Canyon, maar dat is weer een ander verhaal..voor nu, oogjes dicht en snaveltjes toe en tot de volgende knoop! Xx J&C