Inmiddels is het 5.30 uur. Het tijdsverschil blijft hardnekkig, maar ik ben al twee uur later wakker dan de eerste dagen. Mevrouw van Loon ligt nog lekker te slapen. Gisteren was een lange, maar indrukwekkende dag! We ontbeten in het hotel in Palm Springs. Hier konden we zelf wafels maken en hebben we heel goed ontbeten. Na het ontbijt vertrokken we eerst richting een Walmart. Dat blijft toch onvoorstelbaar voor een Nederlander. Een enorm pand, zo groot als de heuvel in Tilburg waar werkelijk alles te krijgen is! Alle etenswaren en drinken, maar ook kleding, speelgoed, tuingereedschap, meubels en ga zo maar door. We kochten hier op advies een koelbox voor slechts 8 dollar! Deze vulden we met ijs en veel water en red bull voor onderweg. Als je door de woestijn gaat rijden moet je goed voorbereid zijn! Dan de rit richting Williams. Je kunt er op meerdere manieren komen en de navigatie koos dan ook na iedere stop een andere route. Via de snelweg, binnendoor, een andere snelweg, en uiteindelijk off road, daar kom ik nog op terug. De eerste uren verliepen vlot. We moesten ruim 6 uur rijden en hadden ons voorgenomen op een aantal plaatsen te stoppen. Het landschap werd steeds mooier, met hoge bergen, rotsen, bomen en woestijnlandschappen die elkaar afwisselden. Na 4 uur rijden was het tijd voor de lunch. We reden een Amerikaans dorpje in, met een saloon met klapdeuren zoals we dat alleen nog uit films kennen. Hier vonden we een echte Amerikaanse diner. Ik bestelde een dubbele cheeseburger die er in het menu al groot uit zag, maar die ik in werkelijkheid zelfs bijna niet vast kon houden. Op een ongemakkelijke manier heb ik hem vakkundig toch op gekregen. Heerlijk! Claudia heeft Mexicaans gegeten. Ze bestelde een halve portie die al 2x te veel voor haar was. Toen mijn dr pepper half op was (0.5 liter!) vulden ze hem zonder vragen weer bij. Waarom zouden al die Amerikanen toch zo dik zijn? ;) Na de lunch reden we richting Seligman, een spookstadje midden in de woestijn. Dit stadje bestond letterlijk uit:10 huisjes, een giftshop, een saloon, een autogarage, een bandenwinkel en een restaurantje. Dit stadje is de klassieke beginstad van de Route 66! Er waren dan ook vele Harley's te bewonderen. Ongelofelijk dat mensen hier kunnen wonen! Toen we verder wilden moesten we de snelweg terug vinden. De navigatie besloot dat we toch echt een stuk off road moesten! Ik kon het me niet voorstellen, maar we reden van de verharde weg af door een onaangelegd stuk met flinke stenen. Gelukkig is de Ford Mustang echt een krachtpatser die overal doorheen werkte. Na 2,5 mijl hield de weg gewoon op terwijl de navigatie een heel kronkelpad aangaf? We beseften dat we dat hele pad zelf terug moesten vinden. Na een lichte paniek bij Claudia zoals we dat van haar gewend zijn vond ik de weg terug en konden we lachen om onze wilde tocht door de woestijn. Leuk detail: het regende en het was helemaal niet warm. Dit bleef zo overigens de gehele dag! Uiteindelijk kwamen we aan in Williams, de poort naar de Grand Canyon. We hebben een mooi hotel en na de lange reis hebben we lekker in de jacuzzi uitgerust. Daarna gingen we uit eten in Williams. Je zou verwachten dat het groot feest was, maar door de droogte (?) mocht er geen vuurwerk afgestoken worden in deze stad midden in de bossen van Arizona. Het had toch bijna de hele dag geregend ?? Zo bleek de grootste feestdag in Amerika een doodgewone avond te zijn in Williams.. We waren compleet gesloopt om 22.00 uur door het tijdsverschil en de lange rit. Daarom maar op tijd gaan slapen en langer blijven liggen. Dat is gedeeltelijk gelukt, maar we willen vandaag weer alles twee uur opschuiven. Vandaag gaan we naar de Grand Canyon, zin in! Keep you posted... Jean Claud van Loon