Allereerst, ik weet het: we zijn rijkelijk laat met het laatste verslag. De drukte van de laatste dagen in Amerika drukte op onze drang om te schrijven. Gezien de vele verzoeken, smeekbedes en
bedreigingen om de volgende blog....komt ie dan hè!
Om 5.30 uur ging de wekker in LA. Vandaag gaan we naar Sea World! Een plek waar ik al naar toe wil sinds ik de foto's van Rob en Nic heb gezien drie jaar geleden. We tanken de wagen vol en gassen
richting San Diego. De rit duurt drie uur, zeker met alle files. Een van de geweldige uitvindingen in Amerika: de carpoolstrook! In, rondom en zelfs ver buiten LA staat altijd file. Vanaf 6.30 uur
staat het al vast, maar omdat we met twee personen in de auto zitten mogen we op de linkerstrook overal voorbij vlammen. Ideaal!
Aangekomen in San Diego doet het landschap al Mexicaanser aan. Je ziet de buitenlandse invloeden en dat geeft de stad een leuk tintje mee. Op de parkeerplaats van Sea World zie je al dat dit heel
iets anders is dan Seaquarium in Miami. Op de parkeerplaats alleen kun je al verdwalen. We lopen het park in en krijgen een map van het enorme park; Wat is hier veel te zien!
De eerste verbazing begint bij een kraampje waar je pasjes voor onbeperkt eten en drinken kunt kopen. Een rij van moddervette Amerikanen staat watertandend te wachten tot ze het pasje bemachtigen
en de food corners kunnen platwalsen. Waar Clau en ik allebei een salade bestelden met een drankje puilden de platen van de Amerikanen uit. Het is namelijk 'gratis' en daar maken ze hier volop
gebruik van.
Het park is echt geweldig. De dolfijnenshow met vogels en acrobaten, de zeeleeuwenshow die enorm grappig is en de orkashow met maarliefst zes orka's! De eerste 12 rijen van het Orkastadion is de
'splashzone', dat wil zeggen dat je daar helemaal doorweekt bent van de enorme golven die de orka's maken. Wat een spectakel! Ook de nieuwe achtbaan'Blue Manta' is erg gaaf.
Aan het eind van de middag was het dan eindelijk tijd voor een van de hoogtepunten van de vakantie. We gaan zwemmen met dolfijnen en helpen bij het verzorgen van hun training. Na het aantrekken van
een bloedheet pak gaan we het heerlijk ijskoude water in. De dolfijn is een vrouwtje en luistert naar honderden verschillende signalen. Ongelofelijk, wat luisteren die beesten goed! Het hele uur is
indrukwekkend en ontroerend. Je wilt dat er geen eind aan komt. Nadat we nog achter de dolfijn hebben gehangen zit de training er toch echt op. Vaak heb ik gedacht: toch wel zielig voor die beesten
om in gevangenschap te leven. Na deze training denk ik daar toch anders over. De trainster vertelt ons dat alle dolfijnen die in Sea World leven ook daar geboren zijn. Bovendien worden dolfijnen in
het wild ongeveer 25 jaar, terwijl er in Sea World al dolfijnen van bijna 60 zitten! Dit vanwege het schone water en de goede voeding en beweging. Aan het eind van de training kopen we natuurlijk
de DVD met foto's al kost hij 90 dollar. Deze foto's mogen natuurlijk niet ontbreken!
Aan het eind van de dag rijden we terug naar LA, nog steeds onder de indruk van wat we gezien en meegemaakt hebben. Sea World is echt een aanrader!
Morgen schrijf ik het volgende blog. Gelieve geen doodsbedreigingen meer te sturen in de tussentijd ;)
Dit keer waarschijnlijk een wat kortere blog, vandaag hebben we namelijk zo'n onvergetelijke dag gehad dat we daar nu het liefst honderduit over vertellen, maar: first things first. We zijn aanbeland
op woensdagochtend 18 juli, de ochtend waarop we heerlijk uitgeslapen wakker worden in Santa Barbara. Gelukkig hadden we hier niet al teveel uitgepakt, waardoor we snel konden vertrekken na een
gezond ontbijtje. We vertrekken op tijd en zien op de GPS dat we er een aantal uurtjes over gaan doen. Dit keer kiezen we voor een mooie route langs de kust, werkelijk adembenemend. We plannen wat
tussenstops aan de Amerikaanse stranden. Malibu beach moet je toch een keer gezien hebben. Terwijl we het kuststadje naderen zien we prachtige grote landhuizen in de bergen van Santa Monica: daar
wonen de rijken onder ons, waarschijnlijk ook heel wat bekende filmsterren. Helaas hebben we die niet kunnen traceren, maar alsnog keken we onze ogen uit. De kust bij Malibu was lang, waar moesten we
stoppen? We vonden een mooi rustig strandje, een soort privestrand van de plaatselijke bevolking. We zetten onze Mustang langs de kant van de weg en zoeken de zee op. Heerlijk! Weer eens genieten, we
zitten rustig aan het strand en komen bij van de lange rit. Daarna is het tijd om ons laatste hotel op te zoeken in Los Angeles, de stad waar we onze huwelijksreis bijna drie weken geleden beon. Daar
verblijven we nog twee nachten, dus we hopen op een fijne kamer. Ik kan je vertellen, die komt er! We checken in in ons hotel dat midden in Hollywood ligt en ik herinner me dat ik hier een King kamer
heb gekozen. Daar had ik verder geen aandacht meer aan besteed, maar op het moment dat we deur opendoen zijn we met stomheid geslagen. Wat groot! Een groot bed, een badkamer, grote zithoek, een
keuken met bar en daarachter... Een megagrote jacuzzi! We doen een vreugdedansje, het kon al niet beter maar dit maakt onze laatste verblijfplaats wel heel bijzonder. We kopen wat champagne, bier en
wat lekkers en zetten de jacuzzi aan. Dit willen we thuis ook! Na etenstijd besluiten we naar het stadion van de Dodgers te gaan. Door de drukte van deze wereldstad doen we wat lang over vijf mijl
naar de thuisbasis van de club, en we concluderen dat er net een wedstrijd is geweest. Het is te druk, de aardige man achter de balie vertelt ons dat we beter vrijdag terug kunnen komen. Ok dan, dan
gaan we naar Hollywood en de walk of Fame. We parkeren de auto bij een diner en leggen de rest van de tocht te voet af. En de verhalen zijn waar... We vindende wereldberoemde walk of Fame, herkennen
enkele namen en vragen ons daarna af of dit dit het wel echt is? Na nog wat kilometers trekken we de conclusie dat dit het is en dat dit gedeelte van LA echt vergane glorie is. Geen mooie straten,
gewoon een stoep met sterren. Inmiddels begint het donker te worden en besluiten we terug naar onze vette kamer te gaan. Die jacuzzi is een uitkomst, die drie dagen dat we hier zijn moeten we van die
luxe genieten... Morgen gaan we naar Sea World in San Diego, waar we iets beschrijflijks gaan doen. Daarover in de volgende blog meer. De wekker gaat al om 5.30 uur, want we moeten bijna drie uur
rijden. Een lange maar superindrukwekkende dag zal volgen... Inmiddels is het in Nederland 20 juli: willen we lieve Daan feliciteren met haar verjaardag!!! En mama, we vliegen zaterdag in New York om
18.10 uur (in NL is het dan zes uur later). Betekent dat we om 7.50 uur landen in Brussel, jullie tijd. Het vluchtnummer zal ik nog sms'en! Nogmaals willen we iedereen bedanken voor de lieve
berichtjes, zo leuk dat jullie de tijd nemen om onze ervaringen te lezen. Zus: ha ha ja maf hè, dat restaurant hier! Zeker, roep maar en datum en wij gaan mee! Tot morgen! Veel liefs, JC
Het verhaal van vandaag speelt zich geheel af in Santa Barbara. We worden heerlijk uitgerust wakker. Beneden krijgen we vers fruit en een quiche als ontbijt. Voor Clau geen gelukkige keuze, die
quiche is een lactosebom voor haar. Dan maar vers fruit en geroosterd brood met Jam, zoals iedere dag hier. Heel lekker maar er is hier geen buffet waardoor ik toch wat te weinig heb gegeten. We
besluiten vandaag rustig aan te doen en te genieten van de rust die in Santa Barbara heerst. Het is een prachtige kustplaats met een lange winkelstraat die op de een of andere manier niet heel
levendig is. In zowat alle winkels zijn slechts enkele mensen aanwezig. We lenen bij het hotel twee beachcruisers die echt heel tof fietsen. Hiermee gaan we de volledige winkelstraat - en die is lang
- af. Na een brunch bij Subway kopen we wat truitjes voor Clau maar we hebben al de typisch Amerikaanse winkels inmiddels gezien. Als je bijvoorbeeld Abercrombie & Fitch binnen loopt zie je dat
de winkel exact zo is ingericht als in andere steden. Iedere blouse of shirt hangt op dezelfde plek en de paspoppen zijn hetzelfde aangekleed. Een signaal voor ons dat we al heel veel geshopt hebben,
we beginnen de patronen te herkennen. Na de winkelstraat gaan we heerlijk fietsen langs het strand. Het weer trekt helemaal open. In de ochtenden is het in de kustplaatsen bijna altijd bewolkt, in de
middag laat de zon zich zien. Na de fietstocht gaan we een paar uur op het strand liggen. Het is hier zo relaxed dat we in slaap vallen. Na een tijdje worden we wakker en kijken we nog even naar de
pelikanen die zich met honderden verzamelen op een uiteinde van een van de pieren. Vanaf daar zijn ze non stop bezig met het vangen van vis. Ze zijn zo happig op vis dat ze de vissen van de hengels
af trekken laat ik me vertellen. Aan het eind van de middag drinken we een coronaatje op de pier. Bij dit tentje liggen de krabben en kreeften hoog opgestapeld in een aquarium. Het geheel ziet er
niet zo smakelijk uit. Een stukje minder ver op de pier is een heel chique restaurant. Dat moet hem worden vanavond! We gaan even terug naar de kamer en frissen ons op. Daarna fietsen we terug naar
de pier, die overigens in een "Tsunami Hazard Zone" ligt. Goed om te weten! Het restaurant is heel sfeervol en we krijgen een tafel aan het raam met uitzicht over de zee. Als we de kaart bekijken zie
ik al snel: Prime Rib Beef and Maine Lobster....Yes en Hell Yes! Laat maar komen. We bestellen een flesje champagne en gefrituurde inktvis vooraf. Alles is hier zo vers en lekker! Het zal ook met de
sfeer te maken hebben. Clau bestelt kreeft en eet hem tot op de laatste hap helemaal leeg! Dit zijn we niet gewend? Misschien maar wat vaker kreeft eten thuis. Zodra de fles leeg is zeg ik: you can
take it, we have made a soldier out of him! Maar blijkbaar werkt die vertaling zo niet hier ;-). (C: grapjas is hij toch, hij moet er zelf wel heel smakelijk om lachen in ieder geval) Aan het eind
van weer een hele toffe en mooie avond fietsen we lekker terug, morgen gaan we terug naar LA! Hoe we hier echt huwelijk in huwelijksreis stoppen lezen jullie morgen. We naderen alweer langzaam het
eind maar hebben nog een paar topdagen te gaan. Er is geen heimwee maar wel een heleboel mensen die we al een flinke tijd missen. Dit samen met de gedachte dat we al zoveel moois hebben meegemaakt
geeft ons een voldaan en goed gevoel! Welterusten, wij nemen nog een Modelo (heel lekker Mexicaans bier) en een wijntje Xx JC
Tijd voor een nieuw verhaal, inmiddels is het hier in Amerika vroeg in de avond. Terwijl Jan geniet van een ijskoude Corona, weet ik tijd te vinden om jullie hopelijk te verblijden met onze nieuwe
avonturen. En ja, we zijn van de cliffhangers, anders verliezen we natuurlijk onze trouwe lezers. We vinden het zelf erg fijn om onze ervaringen en verhalen op te schrijven. We merken dat we zoveel
dingen meemaken, het is teveel om op te noemen en als je het niet meteen vastlegt, gaan details verloren en verzand je in algemene verhalen over steden die je overal in reisboeken kunt vinden. Dit
is een herinnering voor altijd, het kost soms wat tijd, maar dan heb je ook wat.
Ik (Clau) verplaats me weer even naar maandagochtend 16 juli, de dag waarop we Monterey in zouden ruilen voor een andere kustplaats, namelijk Santa Barbara. Maar voordat dat zover was, stond er nog
iets heel leuks op de planning. We gaan walvissen spotten op een boot, iets wat Jan al heel lang wilde doen. Dat was dan ook een van de eerste activiteiten die we planden toen we bepaalden dat onze
roadtrip langs Monterey zou komen.
We worden weer redelijk op tijd wakker in het enorme bed. Jan vindt dat we thuis toch maar niet zo'n groot bed willen, hij is me 's nachts meerdere keren kwijt en vindt dat niet zo gezellig. Daar
heeft hij een punt. We worden wakker en kijken direct uit over zee, waar meeuwen voorbij vliegen en waar het zo rustgevend is dat ik hier zou willen blijven. De geur van de kust, van verse vis, van
vrijheid. Dat doet iets met ons. Het is bovendien goed voor mijn astma, ik merk dat ik hier meer zuurstof heb. Gisteren was een onvergetelijke en romantische dag, ik heb er echt van genoten.
We pakken onze spullen in, nemen een douche en checken uit in het luxe hotel. De reistassen mogen we gelukkig daar 'parkeren' tijdens onze boottocht. Wat fijn! We lopen naar buiten en gaan op zoek
naar een ontbijtje (toch raar, in de meest dure en luxe hotels is er geen wifi en geen ontbijt). We vinden een leuk tentje en nemen onze voedingswaren mee naar buiten, om ze heerlijk op het strand
op te eten.
Terwijl we eten komen we tot de conclusie dat we het niet meer gaan redden, de boottocht van 10.00 uur. Dan maar rustig bij het hotel vertoeven en een blog schrijven. Met dit uitzicht is het geen
straf om hier te wachten (en nee schatje, dit keer heb ik het niet over jou maar over het strand ;)). Om 11.10 uur vertrekken we, we gaan eerst pinnen en daarna willen we naar de boot lopen. Helaas
zijn de goden ons vandaag wat minder goed gezind. We vinden aan Cannery Row (de hoofdstraat) een ATM, waar we voor twee dagen willen pinnen. We tikken het bedrag van $ 480 in en lachen de mensen
die voor ons stonden nog uit, hoe kan het toch dat zij er zo lang over deden? Dan verschijnt er uit een grijze klep een briefje, het bewijs dat er een bepaald bedrag is uitgegeven. Helaas klopt dat
niet helemaal met de werkelijkheid: er is nog geen dollar uitgekomen! Direct daarna springt het scherm van de pinautomaat op 'out of order'. Staan we dan, als twee buitenlanders. Het nummer dat op
de automaat vermeld staat is onze enige houvast. We bellen het nummer meerdere malen, tevergeefs. Een oneindig keuzemenu laat ons steeds stranden, waardoor we niets anders kunnen doen dan
teruggaan naar het hotel. Een aardige concierge helpt ons, ze belt zelfs naar de Union Bank. Een van de medewerkers daar vertelt ons dat we ING moeten bellen, zij kunnen ons helpen. Ondertussen
check ik Internetbankieren, waarop staat dat er degelijk een flink bedrag is gepind aan Cannery Row in Monterey.
Het lijkt ons niet meer zo slim om de boottocht te gaan doen, helemaal niet nu blijkt dat we eerst langs de bank moeten en we daarna (rond 13.00 uur) nog ruim vier uur moeten rijden naar onze
volgende bestemming. Ik vind het erg voor mijn lieve Jan, hij heeft zich hier zo lang op verheugd! De teleurstelling is te zien, maar hij weet zich snel te herpakken. Doorgaan en we zien wel of dat
geld terugkomt. Hier gaan we onze dag niet door laten verpesten.
Inmiddels weten we van de ING dat het waarschijnlijk wordt teruggestort, omdat er nu nog een sterretje voor het bedrag staat. Daar hopen we dan maar op. De rit naar Santa Barbara leidt ons langs de
kust, heerlijk. Onderweg zien we langs de weg mensen die een hond uitlaten. Wanneer we goed kijken, blijkt het geen hond maar een jong hertje te zijn! Alles kan hier, dat wordt maar weer eens
duidelijk. We tanken en Jan krijgt weer veel opmerkingen over zijn shirt van Eleven Paris, waar Obama te zien is met een getekend snorretje.
De temperatuur is goed, we zijn flink verbrand als we bij het hotel arriveren. Leuk hotelletje, ziet er schattig uit maar is redelijk aan de prijs. Later blijkt waarom: we zitten heel centraal in
Santa Barbara, bijna aan het mooie strand en op loopafstand van het gezellige centrum.
Het is al rond 18.30 uur, we frissen ons daarom wat op en wandelen naar het strand en naar de grote pier. Wat mooi! We zien links van ons een zeeleeuw zwemmen, wat bijzonder. Jan is gefascineerd,
onze dierenvriend is nu al helemaal in zijn nopjes. Je ziet overal om je heen pelikanen, zeemeeuwen en andere interessante dieren. Ongelofelijk hoe pelikanen op hun prooi afgaan, in een hoek van 90
graden duiken ze naar beneden. We spreken een visser, en vragen hem waar hij op aast. HAAIEN? Ja dus. Dat betekent meteen dat we hier niet gaan zwemmen.
We genieten van het uitzicht en van de ondergaande zon en lopen daarna naar een eettentje. We eten wat en dan is het alweer redelijk laat. Tijd om terug naar ons hotel te gaan! Daar drinken we de
rest van de fles rode wijn leeg, jammer dat 'ie op is!
In het volgende verhaal lees je meer over onze nieuwe fietsavonturen in Santa Barbara, de beachcruisers die ze hier hebben zijn ideaal! Geen auto meer nodig.
Wij gaan nu heerlijk naar het strand, naar de pier en genieten van een lekker wijntje/biertje en een goede maaltijd. Ze hebben hier verse kreeft, en ciopino, een soort bouillabaise. Die heb ik in
Monterey op, een van de lekkerste gerechten die ik ooit gegeten heb. Nu al zin in!
Het is hier geweldig, en stiekem beseffen we ons dat we vrijdag al naar huis gaan. We zijn ontzettend blij om onze lieve ouders, broers, zussen, familie en vrienden allemaal weer te zien (en
Charlie, eindelijk!). Toch genieten we nog even van de gave dingen die we hier nog mee gaan maken - zoals het interactieve programma met dolfijnen in San Diego. En Nic, sorry dat we je daarmee
jaloers maken. Jij gaat dit ook ooit nog doen!
Ok, nog een verhaaltje dan voor het slapen gaan. Weer worden we wakker in San Francisco. De beats van de club waren minder goed te horen maar er arriveerde iemand 's nachts in de kamer naast ons die
twee keer gedoucht heeft en twee keer naar de wc ging. Het lopen van water klinkt als een waterval in Yosemite en van isolatie hebben ze hier nog nooit gehoord. Na het ontbijt hebben we uitgebreid
contact via FaceTime met ouders, zus en broer, andere zus, Rob Nic en de kids, opa, oma, tante en oom. Ik heb gelukkig hetzelfde Ferrari petje kunnen vinden als mijn vader, dat facetimet toch effe
wat lekkerder ;) en zonder Santander op je petje hoor je er niet meer bij heb ik me laten vertellen! Vandaag gaan we naar Monterey! Na nog prachtige loopschoenen te hebben gekocht in de Adidaswinkel
(ja weer schoenen) (Claud: 'lees: zelfde stijl als voetbalschoenen en trainingsjack. Zelfs mannen kunnen doorslaan!) vragen we om onze auto terug te laten brengen naar het hotel. Ja, dat gaat zoals
in de film en Nee, dat gaat niet zo snel als in de film. Na een goed half uur wachten kunnen we eindelijk weg. Voor mij reden om eens een keer geen fooi te geven. We vertrekken naar Monterey. Volgens
Clau hebben we hier een heel mooi hotel. Dat mag ook wel voor zo'n 300 dollar zonder ontbijt en parkeergeld. Zodra je Monterey binnen rijdt krijg je het vrije gevoel en de zuurstof die je binnen
krijgt bij iedere adem voelt als Pavarotti op Vicks Blue. Op de achtergrond het rustgevende geluid van de zeemeeuwen. Zodra je die van dichtbij ziet schrik je je een hoedje, ze zijn hier gigantisch!
Alle huizen en winkels hebben een andere kleur, zoals bekend van Curaçao. Super! Midden in de winkelstraat, recht aan de zee ligt ons hotel. The Clement Monterey. Zodra je binnen komt word je
behandeld als een koning. Van het aannemen van de auto tot het brengen van de bagage tot het inchecken. Tijdens het inchecken krijgen we een envelop in onze handen met een kaart waarin we
gefeliciteerd worden met ons huwelijk en een gratis wijnproef VIP pasje :) attent! Bovendien hebben ze ons een prachtige kamer kunnen geven, zoals de receptionist al aangeeft. Op de bovenste
verdieping doen we een deur open en ik zal even beschrijven wat we zien; Een lichte, enorme kamer met grote TV en een bed waarvan ik vermoed dat het driepersoons is, zo enorm! In de hoek van de kamer
een open haard! De haard is tactisch geplaatst bij de deur van het mooie balkon met uitzicht recht over de zee en aan de andere kant de mooie winkelstraat. Vanuit het balkon zie je rotsen waarop
zeehonden liggen te zonnen! De badkamer is zoals ik hem thuis graag zou willen, met prachtige tegels en een mooi ligbad met ledverlichting erboven. Verder nog een inloopdouche en grote spiegels aan
twee zijwanden. Wat een kamer! We besluiten eerst naar het grote Zeeaquarium te gaan. We kopen kaartjes in ons eigen hotel en lopen de hoek om waar het park gevestigd is. Binnen zie je schitterende
aquariums. Een open zeeaquarium met haaien, reuzeschildpadden en enorme vissen, aquariums met lichtgevende kwallen, een bak met pinguïns, rare vogels met enorme snavels die heel hard kunnen zwemmen
onder water, otters, lichtgevende vissen in allerlei kleuren, roggen, zeepaardjes en ga zo maar door. Fascinerend om te zien! Na 1,5 uur gaan we wat rondlopen in het stadje en pakken een terrasje.
Daarna gaan we naar de wijnproeverij en kopen uiteindelijk een hele goede fles rode wijn voor 40 dollar. Die is voor vanavond op het balkon! Terwijl we teruglopen zie je in de zee zeehonden en
dolfijnen zwemmen wat in het wild toch tientallen malen mooier is dan in een bak! Op de kamer gaan we rustig in bad om op te frissen. We hebben gereserveerd in het restaurant beneden, een kamer aan
het raam aub! Dit blijkt bij aankomst nog niet mogelijk. Deze tafels zijn nog bezet en dus besluiten we eerst wat te drinken aan de bar. Iets in deze luxe omgeving vraagt om champagne! We vragen om
de wijnlijst en kiezen een fles Moet et Chandon uit, die uit de kelder gehaald moet worden. Ondertussen drinken we een cocktailtje, het wachten zou max 10 min duren. Tot ergernis van ons en de ober
zit de man met zijn zoon die aan "onze tafel" zit inmiddels een potje te kaarten, nogal ongebruikelijk in zo'n chique restaurant. Uiteindelijk komt er een ander tafeltje vrij. Omdat we zo lang
moesten wachten verschijnt er onmiddellijk een enorme schaal met gefrituurde inktvis op tafel. Wat is dat toch lekker! De fles champagne wordt opengetrokken en we nemen de kurk mee. Hierbij stellen
we: op iedere trouwdag bestellen we een fles champagne en houden we de kurk. Uiteindelijk hopen we een vlot te kunnen bouwen :) Clau bestelt een soort bouillabaisse en ik neem zwaardvis. Echt
geweldig! Het uitzicht over de oceaan maakt het allemaal nog mooier en we voelen ons zo gelukkig. Voor de insiders: mijn duimen zijn hier helemaal genezen! Deze begin ik kapot te maken als ik stress
heb (vraag me niet hoe) en ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ze helemaal genezen waren. Een kleine uiting van mijn gevoel hier. Mijn gezicht voelt helemaal ontspannen en er is geen
tikkeltje vermoeidheid in mijn lichaam, en mijn vrouw voelt zich precies hetzelfde! Aan het eind van de avond gaan we dankbaar terug naar de kamer en zetten de open haard aan. Supergezellig
natuurlijk! We praten nog wat na en merken dat we na ruim 2 weken 24/7 bij elkaar te zijn geweest er nog geen seconde van verveling of stilte is. Morgen gaan we Walvissen zoals Orka's en Blue Whales
spotten in het wild, althans, dat dachten we. Hoe dit op een ziekelijke manier voor ons verpest werd horen jullie morgen. Life is Good! My wife is even better.. JC
Na een onrustige nacht waarin de pompende beats van de club tot een uurtje of 5 in het hele hotel te horen waren worden we wakker in San Francisco. Gelukkig heeft Clau als een blok geslapen, al weet
ze niets meer van gisteren. We gaan op zoek naar de ontbijtzaal. Dit blijkt een klein kamertje te zijn bovenin het hotel. Er zijn ook geen zitplaatsen in de buurt waardoor iedereen op zijn hotelkamer
ontbijt. Op zich prima want Clau moet nog even bijkomen. Vreemd dat die ene borrel zo'n gevolg had maar uit haar gedrag had en heb ik niet de indruk dat er iets in haar drankje is gegooid. We gaan
vandaag de stad bekijken. Na een mislukte versierpoging van een transseksueel bij de ATM houdt ons huwelijk goed stand tegen de "verleidingen" ;) Bij Union Square komen we tot onze verbazing het
superleuke gezin uit Cuijk tegen die we inmiddels al op 3 plaatsen zijn tegengekomen! Ongelofelijk in zulke grote steden als Vegas en SF. Na een gezellig praatje nemen we de taxi naar Fisherman's
Warf, waar het allemaal te doen is. De taxichauffeur uit Eritrea is zeer vriendelijk en vertelt ons veel over de stad en de verloren macht van de Italianen. Bij de haven aangekomen huren we 2 gave
fietsen en gaan we richting Golden Gate Bridge. Het lekkere weer draait al snel om naar windhozen en kou! Ondanks dat is het fietsen tegen de heuvels op en van heuvels af geweldig. Clau komt helaas
niet alle heuvels op wat zeer begrijpelijk is gezien het stijgingsgehalte en dus moeten we soms lopen. Uiteindelijk kom je aan de prachtige Golden Gate Bridge. Heel gaaf om te zien en je moet meteen
denken aan de serie Full House. Tijdens het fietsen over de brug die op open zee ligt waai je bijna van de brug af! Bovenaan de brug wilden we nog snel wat eten. Je verwacht op zo'n toeristische plek
veel mooie restaurantjes maar in werkelijkheid was er een klein langwerpig tentje waar mensen vanaf links buiten in de rij stonden en rechts de kassa was. Onderweg kon je dan grijpen wat je nodig had
en rechts afrekenenen en opzouten. Een boterham die zo droog was dat je 3 blikjes drinken nodig had was 8 dollar, en blikjes cola van een merk en kwaliteit waar euroshopper zich voor zou schamen
kostte 4 dollar. Wat een goudmijn! Niet zeiken, gewoon lunchen op een steen en wegwezen. We moesten nog een flink eind fietsen. De route was supergaaf. Na de brug een heel stuk in bochten naar
beneden. Zo stijl dat je flink moest remmen om niet met je wangen te gaan flapperen. Ondertussen de brug, de zee en Alcatraz op de achtergrond. Vanuit daar fietsten we door naar Saucalito, een
klassiek dorpje met prachtige winkeltjes en lekkere ijsjes. Na een uurtje wachten we op de veerboot samen met honderden andere fietsers en wandelaars. De boottocht terug is weinig bijzonder, maar
terug tegen die heuvels op fietsen is een Alpe D'huez op zich en laten we maar zitten. Bij aankomst leveren we de fietsen in en gaan we lopen. Eerst door de Italiaanse wijk. Heel sfeervol en
karakteristiek. De wijk wordt gekenmerkt door de Italiaanse vlag die op iedere lantaarnpaal geschilderd is. Samen met de heuvels en de huizen in vele kleuren is dit een prachtige stad met enorm veel
karakter en een relaxte sfeer. Vanuit de Italiaanse wijk lopen we Chinatown in. Chinatown MOET je een keer gezien hebben zoals iedereen zegt. Gewoon, om te zien hoe smerig het is en om te voorkomen
dat je in een andere stad ooit nog eens Chinatown bezoekt. Je kunt hier goudvissen uitzoeken uit een aquarium om te eten waar ik al niet aan moet denken. De winkels liggenvol met rotzooi dat er
derdehands uitziet en waarschijnlijk ook is. De straten liggen vol met rotzooi. Chinese mensen hebben bovendien in de VS in ieder geval geen enkel sociaal vermogen zoals we al eerder gemerkt hebben.
Ze blijven dan ook vrolijk recht voor je neus lopen met zijn vieren over de breedte van de stoep en blijven daar ook staan als ze daar zin in hebben. Durf je ze dan toch te passeren dan kijken ze je
aan alsof je ze zojuist omver geschopt hebt. Die neiging krijg je dan ook. Al met al ben ik blij dat ik het gezien heb en was ik nog blijer dat we er weer uit liepen. Terug naar de beschaafde wereld.
Terug in onze eigen wijk kozen we een prachtig Italiaans restaurant uit. De ober was supergrappig en de fles rode wijn maakte het nog leuker. Syrah is een Californische rode wijn die precies is wat
ik altijd hoop te proeven als ik rode wijn bestel. Het eten was ook heerlijk! We zitten lang na te praten en hebben een topavond als afsluiting van een superdag! In San Francisco is alles te vinden.
Shoppen, eten, drinken, stappen, sfeer, muziek.. allemaal geweldig hier, maar neem een jas mee! Morgen gaan we weer verder naar Monterey waar we in ongekende luxe duiken, maar daarover vertellen we
in de volgende blog. Patience is a clean case! Lots of love JC
Op vrijdag de dertiende werden we wakker in ons veilige hotel in Oakhurst. De zon scheen door de ramen en was voor ons het teken om op te staan, om te kleden en te ontbijten. We hadden haast, vandaag
gingen we naar San Francisco en we wilden eerst nog even verhaal halen bij het spookhotel een paar mijl verderop in het stadje. Zelfs in het daglicht oogt het 'hotel' scary, afgelegen, vies en
absoluut geen $170 waard. We hebben echt de goede beslissing gemaakt door hier weg te gaan, nu kunnen we erom lachen maar die avond had ik het niet meer! Het past ook wel bij ons (lees: mij, C). Ik
trek dat soort dingen aan zoals jullie wel weten. In het kantoortje - dat nu bemand werd door een jonge vriendelijke knul - was het donker en somber. De jongen had ons verhaal gelezen op het briefje
en dacht eerst dat we toch waren blijven slapen. Mijn lieve stoere man heeft het goed aangepakt, alles uitgelegd en daarna op een hele acceptabele manier gevraagd of we het geld terug konden krijgen.
Na wat telefoontjes met zijn bazin gaat hij overstag, hij biedt zijn excuses aan en zegt dat dit niet had mogen gebeuren. Het volledige bedrag zou dezelfde dag nog op de creditcard worden
teruggestort. Dit is de eerste tegenvaller, via bookings.com heb ik alles vastgelegd en uitgezocht en dit was een misleiding. Scoorde een ruime 9 en de foto's waren mooi. Maar dat mag de pret niet
drukken, het is opgelost en dat betekent dat wij onze roadtrip kunnen vervolgen. Vanwege de flexibiliteit heb ik (Jan) beloofd het hotel niet zwart te maken op internet. Ik ben een man van mijn woord
en zal daarom de naam niet noemen. Je snapt wel dat ik de hele rit moest luisteren naar een zingende Jan, het liedje over San Francisco heeft hij wel dertig keer gezongen. Lol hebben we sowieso, nu
ook. De rit is mooi en duurt bijna vier uur, maar het is warm en we genieten van de zon, de muziek en het uitzicht. Ons dagelijkse blikje Red Bull mag niet ontbreken. We naderen de kust en merken dat
de temperatuur flink terugloopt. We hadden al van veel mensen gehoord dat SF in een soort gebied ligt waar veel smog hangt en waar het bijna altijd bewolkt is. Maar het werd nu wel erg koud! We
rijden over een brug en zien de stad liggen. Wat een wereldstad! De golden gate bridge kunnen we nog niet ontdekken. De gps leidt ons naar ons hotel, dat werkelijk aan Union square ligt. Dat is
perfect! We zien overal winkels: macy's, Barney's, en een grote mall. Daar kunnen we naar toe rollen als we willen. Ons hotel ziet er netjes uit, we checken in, laten de auto wegzetten en pakken onze
spullen uit. We bombarderen vandaag tot shopdag en halen eerst een warm vest bij Abercrombie & Fitch. Lekker en geen overbodige luxe, vandaag is het maar 17 graden! We winkelen heel wat uurtjes
en kopen voor Jan hele mooie voetbalschoenen en twee shirtjes. Ik krijg van Janneman Michael Kors schoenen (scheelt zoveel met de prijs in Nederland!), een crème en ik word blij van Victoria's
Secret. Overal hangt onze Doutzen! We krijgen honger van al dat gewinkel en gaan sushi eten in een goed restaurant naast ons hotel. Smullen! Het is echt een gezellige avond. Daarna zoeken we de kamer
op en besluiten we een kijkje te nemen in de club die recht onder ons hotel ligt. We betalen entree en vermaken ons prima tussen de vele Aziatische mensen. SF is een hele mooie stad, maar je ziet ook
dat de stad veel vrijer is dan andere Amerikaanse steden. Veel aparte typetjes, en veel transseksuelen. Jan haalt eerst een wijntje voor me, en we vermaken ons goed op de leuke muziek. Daarna haalt
hij een tequila en vanaf dat moment weet ik niets meer. Het is net de Hangover, ik zie foto's van een lachende en dansende Claudia, maar ik weet er niks meer van. Verder niks ergs, maar Jan merkte
dat ik me wat vreemd gedroeg. Hij nam me mee naar de hotelkamer en daar viel ik als een blok in slaap. Ik snap er niks van, maar ik ben weer helemaal de oude hoor. Alleen vreemd na 1 borrel! Straks
horen jullie meer over onze gave fietstocht door SF en Saucalito, het schilderachtige gedeelte dat Italiaans aandoet. We gaan nu walvissen spotten in Monterey, en maken zoveel bijzondere dingen mee.
Gisteren was een dag met een gouden randje, we zijn echt zo gelukkig! We missen jullie natuurlijk, en ook denken we veel aan ons lieve hondje. Charlie zou het hier fantastisch vinden aan zee! Liefs
JC!
Na een aantal dagen in de drukke steden doken we vandaag terug de natuur in. Al begon de dag al met een tegenvaller, omdat Yosemite nog op ruim 4 uur afstand bleek te liggen. We begrepen al snel
waarom. Om in Yosemite park te komen moet Je een 40 mijl omhoog rijden in steile bochten die je steeds hoger brengen in een natuurgebied. Het grote nadeel voor Clau: geen stoep,hekje of vangrail en
hele diepe ravijnen! Vanwege de vele bochten doe je ongeveer 2 uur over dit stuk. Het helptook niet als iemand vol angst in iedere bocht in je oor schreeuwt dat je te hard rijdt :) Onderweg stopten
we nog even bij McDonalds om even te kunnen facetimen met het thuisfront. Blijft geweldig en mijn ouders bleken ook een prima vakantie te hebben in Italië! Ik wist trouwens niet dat ze zulke
heerlijke smoothies hadden bij de Mac, vooral die met ananas! Een welkome verfrissing aangezien het op de weg naar Yosemite een kleine 50 graden was. Onderweg valt steeds meer op hoeveel autobanden
en dode dieren er letterlijk net naast de weg liggen. Het kan niet anders dan dat dit nooit wordt opgeruimd, of er zijn dagelijks tientallen mensen met klapbanden op deze stukken. Een opsomming van
dode dieren: een eland, meerdere hertjes, vosje, wasbeer, stinkdier, hond, kat en eekhoorntjes zijn zo de eerste die ik me kan bedenken. Heel zielig en iedereen laat ze gewoon liggen. Eenmaal in het
park aangekomen worden de kronkelwegen nog erger. Je rijdt langs de witte lijn op een smalle weg en de ravijnen zijn letterlijk honderden meters recht naar beneden! Dit geeft wel geweldige uitzichten
over bergen en heel veel groen. Als we in de village aankomen doen we een eerste wandeling tot aan een prachtige waterval van een hoge berg. De natuurpracht hier omheen bestaat uit enorme bomen,
riviertjes en struiken die een bosgebied creëren waarin je op iedere meter wel een foto wil nemen. We moeten echter nog een stukje verder rijden om echt in de mooiste gebieden te komen. Als we aan
een wandeling beginnen in het diepste punt van het park komen we al snel bij een rivier met enorme rotsen overal. De rivier blijkt te worden veroorzaakt door een gigantische waterval van een enorme
berg. We klimmen van een paar rotsen en gaan met onze voeten in het heerlijke frisse water zitten. Echt genieten daar en de natuur is prachtig. Tot onze verbazing zien we mensen helemaal over de
rotsen naar boven klimmen tot aan de waterval. Is dat veilig? Na een korte aarzeling laten we ons dit niet ontnemen en beginnen aan de klim. Ik voorop om Clau wat te kunnen ondersteunen maar ze
blijkt behoorlijk dapper en krachtig, that's my wife! Boven aangekomen sta je daar, bij de wand waar de waterval langsaf loopt, bij een middenpoel die in de hoek doorloopt tot een verdere waterval en
rivier. Om je heen is overal schitterende natuur en bergwanden met veel groen, en de rust die hier heerst is heerlijk. Er zijn namelijk maar weinig mensen die helemaal tot boven doorgaan. Terwijl ik
hier sta, in dit oogstrelende gebied, word ik overvallen door een gevoel van dankbaarheid. Dat je dit allemaal mag meemaken is geweldig, en ik zou het zo graag aan iedereen willen laten zien! Ik
besluit dit uitzicht dan ook te filmen voor het thuisfront, maar wat zou het geweldig zijn om hier ooit met je familie en vrienden terug te komen. We staan hier dan ook een ruim half uur glazig rond
te kijken. Onvergetelijk! Tegen de tijd dat we terug komen zien we nog wat prachtige open velden waar herten in het wild rondlopen en prachtige vogels vliegen. Deze vogels zijn gewoon antraciet grijs
met felblauw, prachtig! Helaas zijn we niet bevoorrecht om een beer of bergleeuw te mogen spotten, maar het gevoel te weten dat ze om de hoek kunnen zitten doet toch iets met je. Je hoopt er gewoon
op, hoe gevaarlijk het ook kan zijn. Uiteindelijk blijven we te lang hangen, zo zou blijken. We moesten namelijk nog terug rijden, en het bleek half 9 te zijn. We zien tijdens de rit een
adembenemende zonsondergang achter de bergen, maar dit betekent slecht nieuws; we moeten door een aardedonker bos zeer steile wegen omhoog en naar beneden over een smalle strook rijden langs een heel
diep ravijn met tegenliggers die gewoon weigeren groot licht af te zetten terwijl je in een haarspeldbocht naar beneden rijdt. Ik hoef niet uit te leggen dat Clau de hele rit, met twee handen
krampachtig aan het dashboard geklemd, heeft zitten schreeuwen van angst! Onderweg rijden we nog bijna een hert aan terwijl we ook borden tegenkomen van plaatsen waar beren zijn doodgereden. Na de
dodemansrit komen we aan in het pittoreske (lees: dode en verschrikkelijk donkere) Oakhurst aan. Hier hadden we gelukkig een hotel voor 170 dollar geboekt dat een 9,1 scoorde op bookings.com. Daar
zouden we heerlijk kunnen bijkomen van de indrukwekkende dag. De gps bleek het hotel al nauwelijks te kunnen vinden. We moesten uiteindelijk van de slecht verlichte weg af, een stuk naar beneden over
een landweggetje, om vervolgens een aardedonkere inrit in te rijden midden tussen een wijnveld. Het gehele complex was niet verlicht, op enkele lampjes voor de voordeuren van de 8 losse kamertjes na.
Het leek op een motelletje waar je nog niet dood gevonden wil worden. De receptie? Gesloten! De bar? Gesloten! Op de deur van de receptie hing een briefje dat de sleutel in de brievenbus lag.
Inderdaad, een envelop met Klijn erop. We openden de deur en samen liepen we naar binnen, Clau durfde geen millimeter van mijn zijde te gaan. De kleine hotelkamer zag er nogal eng uit en had zonder
enige reden een voordeur en een achterdeur (aan het wijnveld) met luxaflex die niet helemaal dicht kon, waardoor je geen idee had of er iemand binnen keek. De ventilator boven het bed? Deed het niet!
Dan maar de tv aan. Alleen maar sneeuw en ruis, deed het ook niet! Dit was de druppel, ik bel de eigenaar! De telefoonlijn? Dood! Dan maar met de mobiel. Geen ontvangst! We kropen in het piepende
bed, en 2 minuten later begon de koelkast ineens geluid te maken. Dit terwijl de tv nog aan het ruizen was omdat ik hem aan de gang probeerde te krijgen. In de omgeving buiten hoorde je werkelijk
allerlei geluiden. Ik keek Clau aan die inmiddels bijna in tranen was. Ok, voordat Paranormal Activity 4 verder zou ontwikkelen nam ik een wijs besluit: wegwezen en heel vlug! Met gierende banden
verlieten we het terrein. We zochten een hotel in de buurt, Best Western Plus, altijd goed! Voor 100 dollar kregen we een enorme kamer met 3 sloten, een werkende tv en een zeer vriendelijke
nachtportier. Topdeal! Eindelijk konden we rustig gaan slapen. We lieten een enorm boze brief achter in het andere hotel en dit zou ik de volgende morgen even recht gaan zetten. Hoe dat is afgelopen
lezen jullie morgen! We hebben veruit de vakantie van ons leven maar beginnen familie, vrienden en Charlie ook erg te missen! Leuk dat we met veel mensen toch contact kunnen hebben via sms, whats app
en FaceTime! Love you all! JC
